Kazimierz Michalik (rocznik 1933), wybitny wiolonczelista i pedagog, studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach w klasie wiolonczeli prof. Józefa Drohomireckiego oraz w Akademii Sztuk Muzycznych w Pradze w klasie wiolonczeli prof. Karela P. Sádlo i Miloša Sádlo. Istotny wpływ na jego rozwój artystyczny miały późniejsze kontakty z Mścisławem Rostropowiczem i André Navarrą.
Pracę zawodową rozpoczął w 1951 roku jako muzyk Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach. Od 1965 roku kontynuował ją w Filharmonii Narodowej w Warszawie. W obu orkiestrach pełnił funkcję koncertmistrza. Grał również w zespołach kameralnych, m.in. w Trio Śląskim, w Solistach Filharmonii Narodowej, z którym odbył wiele tournée zagranicznych i dokonał wielu nagrań. Jako solista koncertował m.in. z Janem Krenzem, Zygmuntem Latoszewskim, Vaclavem Neumannem, Markiem Pijarowskim, Bogusławem Madeyem.
Prace pedagogiczną podjął w 1974 roku. Jest profesorem Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Jako "visiting professor" pracował w Akademii Sibeliusa w Helsinkach, w Keimyumg University w Taegu; wykłada na kursach mistrzowskich w Europie, Korei. Zasiadał w jury międzynarodowych konkursów muzycznych im. Johanna Sebastiana Bacha w Lipsku, Praskiego Jara w Pradze, Konkursu im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie. Konkursu Wiolonczelowego im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie. Wychował wielu znakomitych solistów, laureatów krajowych i międzynarodowych, wiolonczelistów zajmujących ważne pozycje w życiu muzycznym zarówno Polski i za granicą.